..zurück
zur Hauptseite
..zurück
zur Titel-ÜbersichtWiehnachten is vörbi un Oldjohrsavend mit Knalleree un
Raketen
un önlik wat to Eten un to Drinken hemmen wi all hatt. De
tegensiedige
Besökeree hen un weerdenn, um de Fierdagen herum, liggen ok achter
uns, un nu kummt se weer, de düstere man ok bedaarde un fredelke
Tied.
De Tied woor 't mennigmaal de heele Dag neet recht hell worden deit,
woor de Fernsehkast ruhig maal ut blieven kann, dat du maal Tied hest
natodenken.
Du maakst di 'n Keers an un settst di mackelk in dien Sörgstohl
torügg un denkst maal an dit un sinneerst maal aver dat na. - - -
Wat
hett di dat verleden Johr so brocht? Hebb ik 't ok al recht maakt? Is
ok
nüms to kört kamen? Hemmen de Kinner ok genoog kregen un
hemmen
se, tominnst tüskenin, hen un weer ok maal anropen?
Wo is dat domaals mit di un dien Ollern west, hest du di -
besünners
as se oller wurden - ok genoog um se kümmert? Un wo is dat west as
du noch lüttjet weerst, hest du domaals dien Ollern ok faken maal
'n Freid maakt?
Dat dürt neet lang un denn bist du in Gedanken weer in dien
egen Kinnertied torügg. Du denkst an dien Frünnen un du
denkst
ok an dien lüttje Fründinnen un denn denkst du ok säker
maal: „Wenn ik een van de nütelke Wichter domaals "fasthollen"
harr,
wo mien Levensweg denn woll verlopen weer?“ Seker heel un dall anners.
Man ik weer ja noch lang neet so wied. Ik harr ja 'n nooren Bammel
vör elke faste Verbinnen. „Fast Verkehr aver d' Drüppel“, as
d'r woll seggt word, weer domaals 'n „rood' Dook“ för mi.
„Nu
nöög hör doch maal herin“, sää mien goode
Moder
faken maal to mi, un: „Bist du ok all maal bi hör Ollern to Huus
west?“
Wurr ik mennigmaal fraagt. Meesttied sää ik smaals: „Ik bin
ja
all lang neet mehr mit hör tosamen, ik hebb ja all weer
annerseen.“
Blot dat mien leeve Moder uphollen dee mi to drietsen. Ik weet, dat se
dat
good menen de man ik wull noch neet vertüddert worden, ik harr ja
noch so völ vör.
Langsaam gah ik in Gedanken maal de een Weg hoch un de anner weer
andaal un besinn mi nochmaal wo dat domaals west is un denn laat ik mi
nochmaal de een of anner van uns lüttje Fieren dör de Kopp
gahn.
Dat weer doch 'n mojen Tied, völ Spaß hemmen wi tosamen
hatt,
mit mien Frünnen un denn later ok mit mien Fründinnen. Wat
geev
dat al to vertellen un to beproten. Mennig Kilometer sünd wi
domaals,
ok bi Wind un Weer, herumlopen un hemmen uns utklamüsert wat wi
allens
upstellen wullen, later in uns lang' Leven; man dat mien Weg
eenmaal
so lopen kunn, as he bit vandaag würrelk lopen is: Meesttieds, mit
völ Slump, bargan man ok dör so mennig verdammt deepe Gaaten,
dat kunn ik mi domaals neet vörstellen, door weer ik wied,
mielenwied
van weg.
Johannes de Vries
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du
glatt!