..zurück
zur Hauptseite
..zurück
zur Titel-ÜbersichtDe lange, malle, lusige Winter is bold vörbi, un dat ruckt all
weer na Vörjohr. Un wenn de Sneei neet mehr so recht liggen blieven
will, denn is 't ok bold Oostern.
Ik denk hen un weer geern noch maal an uns Oostertied torügg,
as wi noch Kinner weern. An dat Eiersöken in d' Tuun. Ok noch an de
Tied later, as wi all lang wussen, dat de „Oosterhaas“ in uns Tuun neet
west is. Uns Vader harr de Nüsten good verstoppt un dat weer neet
so eenfach, al de Eier und dat Snökerkram to finnen. We harr'n meesttied
so 'n halv Stünn to doon, bit wi dree Jungs elk so fief, seß
Eier in uns Köfke harr'n. De meesten weer'n bruun, van Skelottenfarv,
man later weern denn ok 'n poor bunten doorbi.---
Denn
gung dat weer herin in de warme Köken. Uns Moder harr de Disk intüsken
moi torecht maakt. Door leeg denn ok noch wat to Schlickern up d' Tafel
un elkeen kreeg twee, dree weekgekaakte Eier, un Wittstut mit Eerdbeeimarmelaad,
un Krinthstuut mit goode Botter. Dat hett good smaken!
Man denn mussen wi herut, in Lohlkers Land, glieks tegenaver, hen
to Eiersketen. Immer van een Kant na de anner dwars dör dat Land un
weer torügg. Dat Land weer ja noch natt un week von de völe Regen
un Sneei un meesttied weer'n d'r een, twee Eier doorbi, de besünners
lang heel bleven un door weer'n wi denn düchtig stolt up.
Ik weet noch, ik harr maal een lüttjet bruun' Ei, dat weer
eenfach neet kött to kriegen, ik harr all stünnenlang van een
Hörn na de anner smeten, man mien lüttje weer immer noch heel.
Lüttje Hermann, mien Brör, weer ok all in d' Land man
he kreeg dat mit dat Eierscheten noch neet so recht hen, doorum weer he
ja ok immer bi uns, sien „grote“ Brörs.
In d' Loop van de Vörmiddag harr ik denn haast al mien Eier
köttsmeten un upeten un ok van al mien Frünnen harr d'r haast
keen mehr een, bit up mien „Bruune“, de weer immer noch neet kött.
So haal ik denn noch maal so richtig ut un schoot mit vuller Kracht as
wied as ik kunn, man Hermann stunn mi in d' Weg un so gung mien „Bruune“
een bietjet ut de Richtung. Päng, sää dat, ohgottohgott,
wat nu, ik harr utgerekent Mester Flöhrke genau an d' Achterkopp truffen.
Ik dreih mi fell um man ik hör noch as Flöhrke brullde: „Wer
war das!?“ –- „Nüms“, doch ik noch so, man uns lüttje Hermann
sää luud un düdelk: „Das war mein Bruder Hans!“--- He weer
immer düchtig stolt up sien grote Brörs, un so doch he woll,
dat ik besünners good smeten harr. Alleen Mester Flöhrke weer
heelneet so blied un ik kunn man sehn, dat ik weg kwem.
Lopen kunn ik ja good man ik muß noch dör d' Stiekelwier
un dorbi reet ik mi 'n groten Winkelhaak in mien neje Sönndagsbüx.
„Düfel ok, so 'n Schiet“, doch ik, „nu is Ostern vörbi!“
Johannes
de Vries