|
||
man anners is noch nüms to sehn. Dat junge Poor tegenaver is noch in 't Bedd, de slapen woll immer noch, so as dat lett. In de Nacht sünd al de Fensters wied apen und du hörst so mennig Beddstee kraken. Se hosten, prusten, dreihen sük hen un weer torügg un enigen sünd (bi de Hitz) ok noch besünners flügg. Dat is heet un ik ligg heel un dall unner d' Laken, de Müggen, weetst du, door kannst du nix maken. Fiev of seß hebb ik all fangen, de kleven an de Wand un Nummer söven steckt mi nettakkraat in de Hand. „Dat eenzigst' wat an di noch söt is, is dien Blood“, seggt mien Froo, man se meent dat ja good. De Kopp is verbrannt, dat deit mi so sehr, völ Hoor is door baven ok ja neet mehr. Dat word al een minner, word d'r woll seggt, man anners geiht di dat ja heel neet so slecht. Du hest dat best Leven wat een sük denken kann, blot dat du keen achtteihn mehr bist, dat is dat ja man. |
||
In
d' Tuun gifft upstünds neet so völ to Fröten, Un
word dat denn doch later un de Ogen fallen di to, |
||
|
||
- | ||
|