Lang is dat nu all her, do sullen wi to Huus 'n nejen Trapp kriegen.
Dat weer för mi, as 'n Jung van twalv Johr, heel upregend, ik harr
all domaals völ Spaß an dat Handwark, de Diskleree. So weer
ik glieks na de School doorbi, as de eerste Arbeiden anfangen deen
un harr 'n helen Bült to fragen. Man Meister Konken kunn mi dat heel
genau verkloren: „Door gifft dat mennig Ecken un Kanten to bedenken", sää
de Meister. „Eerst word dat Trappenhuus genau vermeten un uptekent (so
good as man dat meten kann, wiel de olle Trapp ja noch in d' Weg sitt un
ji bruken de Trapp ja noch) un denn word de Trapp in d' Warkstee kumpleet
tosamenboot. Ok de Handloper word all anpasst aber för de Transport
eerst weer ofnahmen. Na, du sallt dat denn ja woll sehn, wo dat wieder
geiht.“
Ik weer denn noch mennig Maal snamiddags in de Diskleree un kunn
uns Trapp so langsaam wassen sehn. Toeerst wurr dat Holt utsöcht un
de Wangen tosneden un verliemt. Na dat Hobeln un Sliepen wurren de Stufen
un de Stoßbreden in de Wangen inlaten un denn wurr de Trapp tosamen
boot.
Ennelk weer dat denn so wied, dat Meister Konken un sien Lehrjung
mit de Trapp up 'n groten Rullwagen averkwemen. Eerst wurr de olle Trapp
herutknojt. De weer ja woll old un neet mehr good man seet doch faster,
as dat eerst utseeg un du kunnst vör Stoff haast nix mehr sehn. Ik
wull all de Huusdör apen maken, dat sük de Stoff vertrecken kunn,
man Meister Konken sää: „Nää mien Jung, dat laat man,
dat treckt.“ Denn muß een Dörrahm noch ofnahmen worden um de
Trapp averhoopt an Oort un Stee to kriegen. Man denn wurr de neje Trapp
unner dat Trappenlock brocht un de een Sied muß hoog tillt worden.
Dat weer 'n hart' Wark för Meister Konken un sien Lehrjung, mit de lang
Trapp för de Deckenhöcht van twee Meter tachentig! (as Meister
Konken mi vertellde) Se harren düchtig to knojen, bit se dat Beest
so ruugweg recht stahn harren. Doorbi harr Konken sük noch de Duum
knäpen, blot wiel de Lehrjung hum verkehrt verstahn harr. De Sweet
leep hör de Nack andaal un de Luun van Meister Konken weer neet mehr
all to good. Wenn ik doch blot ok mithelpen dürs; man Konken meen:
„Nää, nää, naderhand passeert di wat un denn is de
Düvel löß.“ För de Sekerheid kwem noch 'n Latt d'runner
aber nu harren se dat Meest ja all schafft. De Lehrjung, Gerhard,
muß de Trapp van unnern stönen un Meister Konken gung vörsichtig
de neje Trapp anhoog. „Dat sücht heel neet so slecht ut“, sää
he to de Lehrjung, as he up Knejen baven up de Footdeel vör dat baverste
Enn van de Trapp seet un hum bi de Uttrittsstuf to faten harr, um de Trapp
noch so 'n Spierke hen un her to schukeln, dat he mögelkst genau an
de rechte Stee to sitten kwem. „'N bäten hoger noch!“ Reep he, „so
is 't good! Ja, so kann he all haast blieven - man he kunn woll noch 'n
halven Zentimeter na de Wand to“, sää Konken, mehr to sük
sülvst un he reep na unnern: „Breng mi doch maal de Kohfoot, ik will
hum noch wat raverdrücken.“ „Wat?“, reep Gerhard torügg. „De
Kohfoot!“, brullde de Meister nochmaal. „Woor is de denn?“, froog de Lehrjung
nochmaal. „De mutt door unnern doch liggen!“, sää he vergrellt
un denn geev dat tomaal 'n Gepulter, as wenn dat Huus tosamenbreken dee
un Konken full mit de Trapp koppaver andaal. Och du leeve Tied!
Gerhard harr in de Upregung de Trapp eenfach lößlaten,
um de Kohfoot to halen, (ok de Latt, de se as Stütt d'runner kielt
harren, harr sük woll, dör dat Schukeln un Schuven, löst)
un do weer dat Malöör passeert.
Eerst seeg dat heel arbarmlik ut man lesderhand is dat doch noch
good ofgahn un een Dag later harren wi uns moje Trapp denn doch stahn un
de steiht ok vandaag noch.
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und
ist nicht beabsichtigt.