In de Adventstied weer d'r in Nörden noch 'n Kindsdöp.
Veer Jungs harr mien Brör Hero mit sien Froo all kregen man dat lesde,
dat Krontje, weer 'n lüttjed Wicht worden, Heimke sull se heten un
dat sull nu in de moje Nörder Kark mit 'n poor Drüpp Water up
hör Koppke fastlegt worden.
„Dat dat nu noch nett vör Wiehnachten wäsen mutt“, sää
ik to Gerda, mien Froo. „Tscha -, un ok noch bi dat Weer!“ Reep se ut de
Spieskamer. „Door sall Hero domaals woll ok neet an docht hemmen, dat wi
mit de Kindsdöpt nu so in de Winter kamen“, sää ik smüsternd.
„Laat uns man uptied losfohren“, meen Gerda, „well weet, wo dat mit de
Sneei buten, up de Landstraat, utsücht.“
Wi
wahnden domaals in Oostermaschk, buten up d' Land, un ok de Weg van uns
lüttje „Plaats“ na de Straat harr, in disse Vörwintertied, deepe
Watergaten. Man ik harr ja eerst neje Reifen drup un so sullen wi dat woll
rieten könen, mit uns fiev Johr olle Volkswagen.
„Man för 'n Tass Tee sall ja woll noch Tied wäsen“, sää
ik to Gerda, as se de Schuut all ofnähmen wull. De Adventskranz stunn
in d' Köken up d' Tafel un so nehm ik mi noch de Tied twee Keersen
för de tweede Advent antosteken un Berend un Anne, uns beid' Kinner,
seten ok all nüt an d' Disk un weeren scharp up de Neeijohrskoken,
de dat bi uns Sönndags (ok all vör Neeijohr) geev. Un as wi denn
so gemödelk in uns warme Köken seten, do full uns dat arbarmlik
stur, an de Fohrt na Nörden to denken. Nettakkraat kwem d'r noch 'n
dunkelblauen Lücht aver d' Diek un 'n dicken Sneeischuur stoov andaal.
Man dat nütz' nu ja nix, wi mussen los. Dat wurr nu ok all so langsaam
Tied.
„Hest du de Vördör ok ofslaten?“, froog ik Gerda to Sekerheid
nochmaal, as ik mit de Kinner all in d' Wagen seet. „Ja“, sää
se, „'t is al in d' Rieg.“ Un denn gung dat los. Tweemaal kwem ik haast
van d' Weg of un twee- of dreemaal weeren de Gaten so deep, dat ik hören
kunn, dat de Wagen sachtjes upsetten dee. Man dat gung doch noch al good
un up de Landstraat weer haast keen Sneei up de Fohrbahn to sehn, de Wind
harr 't al wegweiht.
In Nörden weer mien Brör mit sien Familie all paraat,
ok de Jungs weeren al mit Sönndagskleer utstaffeert un dat Hohr moi
natt na de Sied bösselt. In de Kark, weer dat fierlik un moi. Averall
de dicke Keersen an un in de Ogen spegelden sük de Lüchten. „'T
is doch moi in de Kark, besünners um disse Tied“, sää ik
to Gerda un de Kinner, as wi in uns Bank seten, „kiekt maal, al de moje
Keersen.“ De Kinner nickkoppden un Gerda sää: „Ja, dat is heel
moi,“ man tomaal sprung se up un ik kunn seh'n, dat se heel witt in 't
Gesicht wurr. „Hest Du de Keersen utmakt?!“, froog se so luud, dat mi dat
all pienelk weer. „Welke Keersen?“, froog ik sacht. „In d' Köken up
d' Adventskranz“, sää se. „Ik?“, froog ik, „nää, ik
neet!“ „Haal mi de Düvel“, sää Gerda (un dat in d' Kark(!)),
"de brannen noch." Mit 'n Satz weer ik ut de Bank un stoov na buten un
Gerda kwem, mit de Kinner, achter mi an.
„Wat nu?“, doch ik. „Gau de Nahbers anropen“, reep Gerda. Ik leep
fell na dat nahste Telefonhuuske (twee Minüten ehrder of later, door
kunn 't up ankamen) un reep gau uns Nahber Meinhard Konken an, man de weer
woll nett in d' Stall, of annerswoor. Twee Grosken harr ik ja noch, un
so probeerde ik dat ok noch bi uns Nahber Meiners. Ok door dürs dat
ewig lang un ik weer blied, as Hanna Meiners sük melden dee, un futt
vertellde ik hör van uns Malöör man se sää: „Ik
würr di ja gern helpen, man ik ligg mit Fever in d' Bett und Jan is
buten, achter d' Huus, bi d' Höhnerhuck an d' Klütern.“ „Och
du leeve Tied“, sää ik un denn wuß ik neet mehr wieder.
Man do kwem Jan glückelk an d' Apparat, he harr jawoll ok buten dat
Telefon bimmeln hört. „Wat 'n Malöör“, sää Jan,
as he van uns Upregung hören dee, „man maak di neet to völ Sörgen,
ik sall dien Keersen woll hapentlik noch tiedig genoog utkriegen. In dien
Huuske sall ik ja woll enerwoors rinkamen, ik hebb ja Warktüg genoog
un wenn 't wäsen mutt, ok mit Gewalt dör 't Fenster. Ik hebb
d' Stävels un de Jopp ja noch an un gah glieks maal fell raver.“
As de heele Zeremonie in d' Kark vörbi weer, van de wi, för
Unrüst, haast nix mitkregen harren, reep ik Jan Meiners nochmaal an.
„Völ harr door neet fählt“, sää he, „denn weer dat
womögelk scheev gahn. 'N halven Zentimeter noch un een van de Keersen
weer to Enn west. Denn weer dat in dien Köken seker bold moi warm
worden, so 'n drögen Kranz brannt seker good. Nää, dat is
noch al good gahn man in 't Huus to kamen weer heel eenfach, de Achterdör
stunn sperrangelwied apen(!) un ik glöv up dat Malöör sallt
du woll tominnst een, of twee utgeven mutten.“
„Besten Dank för all dien Hülp in uns Nood, Jan, dat word
wiss 'n mojen, fuchtigen Wiehnachtsfier, doorup kannst du di verlaten“,
sää ik noch. Nu wurren mi de Ogen doch wat fuchtig un 'n dicken
Steen full mi van d' Hart.
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und
ist nicht beabsichtigt.