..zurück
zur Hauptseite
..zurück
zur Titel-ÜbersichtAnne seech, in de Dornumer Kark, nüüdlich ut mit hör
lang', sward' Hoor, de grote brune Ogen, hör lüttje Nös
un dat sneeiwitte, woll fiev Meter lange, Bruudkleed. Gerd, doortägen,
leet 'n bietjed blass un he weer, mien Menen na, to eernst in sien swarde
Anzug. Man dat sull sük woll bold ännern, wenn se man eerst „ja“
seggt harren un de fierlike Deel vöraver weer.
Ik glöv, dat neet Anne, man mien Fründ Gerd, Tranen
in sien Ogen harr un ik kunn hum dat ok woll naföhlen. Ok mi weer
dat al wat benaut um dat Hart, as ik de beiden door so vull van Hoop stahn
seech. Güstern sünd se all up 't Standesamt west un hemmen sük
door fierlik indragen laten un nu sallen se woll blied wesen, wenn se dat
al achter sük hemmen un denn kummt blot noch de Fier! Man bi
so 'n Hochtiedsfier kann dat up d' Land, of in so 'n lüttjen Dörp,
as Dornum, woll hoch her gahn un sük hentrecken bit dat dat an de
anner Mörgen weer lecht word.
Um
söven Ühr Avends sull dat losgahn. Eerst sullen al de Geschenken,
elkeen mit 'n mehr of minner gooden Sprök, avergeven, denn sull dat
Eten updragen worden un denn sull dat so langsaam in 't Fieren avergahn.
Mit Musik un Danz un säker ok 'n helen Bült to drinken.
So weer dat plaant.
Ik weer för de Musik tostännig un weer mit mien Akkordeon
ok een van de Muuskanten.
De Gasten weeren all haast al intruffen un in de grote Saal weer
blot noch hier un door 'n Stohl free.
--- Man woor bleev dat Bruudpoor? --- De Tied gung d'rhen, de eersten
fiev Minüten weeren al vergahn, un dat wurr ok all vördel na
söven, as ik to mien Kumpels sää: „Laat uns man eerst noch
een upspölen, denn sallen se woll kamen.“ Wi spölden dat eerste
Stück, wi spölden dat tweede un dat darde Stück, man van
Gerd un Anne weer nix to sehn. Wenn dat ok neet so vörsehn weer, reep
ik to 'n Danz up, dat dat neet so upfallen dee, un dat wurren ok weer dree
Musikstücken.
--- Halv acht weer ok all vörbi. Ik luurde to Gerd sien „nejen“
Swegervader hen un kunn sehn, dat he al Ogenblick up sien Uhr kieken dee.
Ok harr hum sien Blietskupp verlaten un he keek düster na de Ingangsdör.
Tweemaal harr ik all versöcht Gerd antoropen man nüms
nehm of.
Gerd sien Vader smeet een Runn na de anner un wurr al sien, meest
tweedüdigen, Riemsels los.
--- Man wat woll mit Anne un Gerd los weer, door sall doch woll
hapentlik nix passeert wesen???
„Haal mi de Düvel“, sää ik nett, (mehr to mi sülvst)
as de Dör apen gung und Gerd un Anne kwemen herin!
Du kunnst sehn, dat de beiden unseker weeren un dat hör dat
pienelk weer. Mien Fründ Gerd harr 'n roden Kopp as 'n Puter. Of kwem
dat van dat Lücht? Anne harr 'n mojen Klör, as immer, man
ik meen dat ik 'n Smüstern in hör Gesicht wiesworden weer.
Gerd stellde sük op dat Podest, sää 'n poor
Woorden, dat he sük in de Tied um een Stünn versehn harr un quädelde
watt van Tiedumstellung un so, aber in d' Saal harrst du dat Geföhl,
dat hum dat so recht nüms glöven kunn. Mit Unrüst un 'n
bietjed franterg fungen Anne un Gerd denn tosamen an, de Geschenken uttopacken
un dat dürs, glückelkerwies, neet lang, denn weer dat Malör
all haast weer vergeten, blot de Köken mit all de Helpers harren 'n
Bült mehr Drockt, as nödig west weer.
De Johren sünd d'rhen gahn un wi sünd al tosamen oller
worden. Anne hett twee Kinner to de Welt brocht un de Ollste, van de beiden,
hett ok all weer heiradt. Un bi disse „neje“ Hochtied muss ik nochmaal
an de Stünn denken, de wi bi Gerd sien Hochtied up dat Bruudpoor wachten
mussen un ik kunn mi 't neet verkniepen Gerd to fragen, wat domaals würrelk
passeert is. He wull d'r eerst neet recht mit herut man denn vertellde
he: „As mien Ollen, mien Süster un mien Brör, uplesd ut d' Huus
un up de Weg na Dornum weeren, um dat Fest vörtobereiden, sünd
Anne un ik uns „wat“ nahder kamen. Wi weeren ja jüst in de Störm-
un Drangtied, as man so seggt. Doorbi is uns denn de Tied 'n bietjet weglopen,
dat stimmt, aber dat weer ok al noch neet so slimm, wi weeren ja noch haast
in d' Tied, man as wi denn an d' Weertskupp in Dornum mit uns Auto ankwemen,
seech Anne bi d' Utstiegen, dat ik de verkehrde Büx an harr (un de
harr ok noch 'n Gatt an 'n heel verkehrten Stee).
Ik harr Anne vörher noch noit so schalksk lachen hört
un eerst muss ik ok lachen, aber mi seet de Tied düchtig in d' Nack
un so froog ik Anne, of se all door, in d' Weertshuus, blieven wull. „Nää,
nää“, sää se, „ik fohr nochmaal mit na Huus. Ik weet
neet, wat ik antwoorden sall, wenn se mi fragen, worum wi nu eerst hier
sünd un worum du nochmaal weg musst. Of sull ik womögelk seggen,
dat Du 'n halven Stünn bruukt hest, de verkehrde Büx antotrecken?“
Doorbi griende se aver 't heel Gesichtje.
So fohren wi denn, verleevt aber so fell as dat gung, weer na Huus,
'n annern Büx an un weer torügg na Dornum. Man unnerwegens mussen
wi uns 'n goden Utreed torechtleggen, dat wie noch so enigermaten ut de
Bredullje weer herutkwemen.“
Intüsken weer Anne herinkamen un harr woll mitkregen, worum
dat gung un se sää nadenkelk: „Ja, wi hemmen uns ok vandaag noch
düchtig leev, Gerd un ik,“ un streek hum leevtallig aver de Kopp.
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und
ist nicht beabsichtigt.