Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht
zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

Wenn bi d' Wattwannern de Daak kummt.     (Mit wörtlicher Übersetzung ins Hochdeutsche, siehe rechts)

Ik mutt so um twalv Johr old west wesen, as ik bi moi Sömmerweer mit mien Fründ Harm un mien Brör Fritz mit d' Rad na Norddiek fohr. Mien Brör seet vörn up de Stang un "froog mi 'n Lock in de Buuk." Eerst sull ik hum neet mitnehmen, he weer ja noch so lüttjet. Fritz weer fiev Johr junger as ik un he dee mi leed, wiel he nargens mit uns henfohren dürs. Man ik wull ja good up hum uppassen, doorför harr ik Moder mien Woord geven. Nüms harr ik vertellt, dat wi vörharr'n neet blot na Norddiek man ok in 't Watt to gahn, anners harr mien Moder uns seker neet weglaten. För Mussels un al, wat ik anners noch finnen wull, harr ik 'n Büdel achtern d'rup.
Wi fohren, rechts van Norddiek, haast na de „Rode Pahl“, (of „De Roo-Paal“, as dat up de Steen steiht) wiel door de Sliek neet so deep weer. Uns Raden leten wi bi 'n Huus, unner d' Diek stahn, mien Vader sää immer: „Door stahn de Raden sekerer as up d' Diek, wiel door, an d' Huus, ja immer well is, of wesen kann.“
Ik wuss, van Opa ut de Zeitung, dat d'r oflopen Water weer un dat wi noch haast twee Stünnen Tied harren, bit dat Water weer torüggkwamm. De eersten hundert Meters nehm ik Fritz up mien Schullers, wiel Harm un ik hier bit an d' Kneei in de weke Sliek sackden, man denn wurr dat langsaam beter un ok Fritz wull sülfst lopen, door geev dat för hum so völ to sehn un uttofinnen. „Worum is dat Water denn al weglopen?“, froog he. „Dat hangt mit de Maan tosamen“, wuss Harm un ik sää: „De Maan hett dat Water up sien Weg mittrucken un de brengt dat ok langsaam weer, wenn he weer torüggkummt.“
Hier un door weeren ok noch anner Jungens un Wichter unnerwegens un du kunnst an d' Malljagen un Juchtern hören, dat se al mitnanner 'n Bült Spaß harren.
An de eersten Prielen wullen wi na Butt söken. „Kennen kannst du de Plattfisken unner Water blot an de twee Nöslocken, wiel de sük immer good inbuddeln“, verklarde ik Fritz. Harm harr mit 'n Stock bold een funnen un muss nu versöken, van baven d'rup to trappen. Eenmaal weer hum dat ok haast glückt, aber denn kunn he dat orige Geföhl unner d' Foot woll neet vullhollen un he hett hum doch weer lößlaten. Ik harr all bold twee lüttjen un een groteren Butt in mien Büdel, de hen un weer noch an 't Zappeln weeren. Lüttje Fritz harr dat sehn un froog: „Leven de noch?“ Ik sää: „Ja, de leven noch 'n bietjed.“ „Denn laat uns de man lever weer lopen laten“, meen Fritz. „Nää“, sää ik, „lopen neet, de könen blot swemmen man de kamen vanavend in Huus noch in de Pann un worden upeten.“ Dat weer Fritzi heel un dall neet na de Mütz. He harr twee moje Seesteerns un 'n Stück of wat Mussels funnen, meest weeren dat de dunkelblauen. Miesmussels wurren de nömt. Moder smeet de smaals in 'n groten Pott mit heet Water mit 'n poor Skelotten drin un den gungen de van sülfst apen un du kunnst dat graugeele Fleesk herutpulen un upeten. De smaken lecker.
Hier un door weeren ok noch anner Jungens un Wichter unnerwegens un du kunnst an d' Malljagen un Juchtern hören, dat se al mitnanner 'n Bült Spaß harren.
So weeren wi 'n helen Sett an 't Söken un Rumpuren un kwemen immer wieder weg van de Diek man wi harren ja tominnst noch 'n Stünn Tied, bit dat dat Water langsaam weer torügg kwem. Aber wat wi neet mitkregen harren, weer, dat van Nörderney her, langsaam 'n Seedaak as 'n Dook aver dat Watt kroop. Dat weer eerst ok neet recht to sehn man du kunnst de Fuchtigheit föhlen un denn harr uns de Daak tomaal tofaten un ik kunn Harm un Fritz haast neet mehr sehn. Ik reep de beiden un denn seeg wi to, dat wi uns so langsaam man stadig, weer up de Weg torügg maken deen. „Worum mutten wi denn all weer torügg?“, froog Fritz, „dat is doch noch neet so laat.“ Man de Daak wurr immer dichter un wi mussen man seh'n, dat wi uns Footsporen van vörher weerfinnen deen. Aber wi weeren ja ok dwars un dweer lopen un Harm kreeg dat mit de Angst, dat wi de Weg torügg verlesen kunnen un dat dürs ok heel neet lang, door harren wi uns Spoor verloren.
"Wor woll de annern al sünd un of de woll 'n Kompass hemmen?", doch ik. Ik reep so luud as ik kunn un ik kreeg ok bold Antwoord. Wi stötten up söven of acht anner Jungens un Wichter un denn kwemen noch 'n Stück of teihn doorto, man ok de harren keen Kompass. Een van de Wichter fung all an to hulen un reep na hör Moder. Ik sää, um de annern Mood to maken: „Laat uns man singen, denn könen de annern uns hören un al tosamen finnen wi de Weg wiß, wi hemmen ja noch Tied genoog.“ Un so brullden wi uns de Angst van de Lever mit: „Das Wandern ist des Müllers Lust...“ un so wieder.
Na 'n Settje, as dat weer wat sachter wurr, sää ik: „Wi mutten up de Prielen kieken, woor de herkamen, door mutten wi hen!“ Laat uns man een langen Rieg na rechts un links maken un uns anfaten un elkeen, de 'n Priel mit oflopen Water sücht, de seggt Bescheed, ut welker Richtung de kummt." Mitmaal weer door doch 'n Jung mit 'n olleren Kompass van de Wehrmacht man de wuss neet recht, wat he doormit maken sull. Aber dat wussen wi! Harm sää: „De Nadel wiest no Nörden un door is de Insel Nörderney man wi mutten in de anner Richtung, wi mutten na Süden un door is de Diek.“
Dat dürs denn noch sowat 'n halven Stünn un denn wurr de Sliek weer weker un ik funn tofällig uns egen Footspooren weer un denn, na sowat fiev Minüten, kunnen wi achtern ok de Diek schimmern sehn. „Düvel ok, door hemmen wi aber Glück hatt“, sää ik an Harm un Fritz. „Worum Glück“, sää Fritzi trürig, „wi hemmen uns Büdel ja lang noch neet vull.“
An de Binnensied van d' Diek, an „uns“ Huus, wor uns Fohrraden stunnen, weer 'n Waterpump un wi kunnen uns de Arms un Foten schoon maken un de Spütters in d' Gesicht ofspölen, to Huus sull ja nüms sehn, woor wi west weeren. Man uns Moder harr dat fell herut funnen aber se weer ja blied, dat wi d'r weer weeren un skullen hett se blot 'n bietjed un mi sachtjes an 't Ohr trucken.
Man an de anner Dag stunn in d' Zeitung: „Zwölfjähriger Junge rettet Gruppe Jugendlicher aus dem Watt“ Un mien Moder wurr heel blass in d' Gesicht un kunn dat heel neet faten, man ik glöv, se weer ok 'n bietjet stolt up uns!

       Johannes de Vries

  zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!