plattdeutsche Geschichte

Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)

Bi Nacht un Störm an d' Diek. (Mit wörtlicher Übersetzung ins Hochdeutsche, siehe rechts.)

Dat is nu ja all 'n poor Johr her, as wi maal weer son 'n richtigen Störm in d' Nörder Land harren. Een Dag vörher weer dat all in d' Radio anseggt worden un denn fung dat smiddags, tomaal an to weihen. Eerst noch 'n bietjet stöterg un noch neet heel so deftig, dat du di door an wennen kunnst, man denn gung dat bold so richtig los. „Gah man even um 't Huus to“, sää mien Moder, „of door noch enerwoors wat fasttüddert worden mutt.“ Ik hull dat neet vör so nödig, man ik mook mi doch an 't Wark. Hier muss noch de Dör van d' Achterhuus verschötelt worden, de anners immer apen stunn, de Knienen harr ik noch to versörgen un denn muss de Sack vör de Knienhuck andaalrullt worden, dat se binnen moi in d' Schuul sitten kunnen. Ok de Dör van d' Höhnerstall muss ik noch fast verrammeln un de neje, junge Appelboom tüdderde ik noch maal richtig an de Pahl fast.
So dat weer 't, „nu kann de Störm kamen“, doch ik un do kwem d'r ok all 'n Böi, dat ik mien Mütz nett noch griepen kunn, anners weer he weg west.
Ik weer ja geern nu, bi Dag, all maal na 'd Diek fohren, dat ik eenmaal to sehn kreeg, wo so 'n richtigen Störmflood utsücht, man 't weer ja noch keen Hochwater, eerst avends, sowat um teihn Ühr, weer dat so wied. Un snamiddags harr ik ja ok noch genoog in d' Warkstee to doon aber glieks na d' Fieravend fohr ik mit mien lüttjet Auto los.
Dat weer eerst söven Ühr man dat weer all so düster, dat ik dat Lücht all anschalten muss. In d' Stadt gung dat ja noch man as ik, up de Weg na Norddiek, de lesde Husen achter mi harr, harr ik dat Geföhl, dat mi well van d' Sied anschubsen de un ik flog so wat 'n halven Meter na d' anner Stratenkant to. „Düvel ok“, doch ik, „du musst dien Stür noch wat faster hollen, ehrder dat 't to laat is.“
Halvwegs Norddiek boog ik denn rechts in de Ostermarscher Landstraat herin, nu kreeg ik de Wind van achtern un haast bi d' Sender Osterloog, gung dat denn weer na links, up de Diek an. Ok hier kunn ik dat good spören, wat so 'n Störm för 'n Macht hett. Ik muss man sehn, dat ik mien lüttjed Auto up de smalle Straat hollen dee. Seh'n kunn ik ok neet mehr völ, de Rägen sloog tiedwies so up mien Vörderschiev, dat de Wischers dat smaals neet mehr schaffen kunnen.
Mien Wagen stellde ik unnern an d' Diek, bi Jan Köppen sien lüttjet Burenhuus, hen, de Jopp dichtknoopt un de Mütz aver de Ohren un denn herut ut de Warmtde. Ik wull dat ja so beleven un so muss ik dat nu ok dörstahn.
Buten harr ik to doon, dat ik stahn bleev. Jan Köppen, de Buur, harr mi glieks in d' Luur un he froog mi fründelk: „Na, woor wullt Du denn noch hen, bi dat Unweer?“ „Ik will blot maal eevkes aver d' Diek kieken“, reep ik.
Denn steeg ik de Diek anhoch man baven harr mi de Störm glieks vull to packen un ik harr to doon, dat ik de lesde Stappen hoch kweem. Man wat ik nu to sehn kreeg, weer völ mehr as ik verwacht' weer. De Bulgen weeren groter as ik un dat ruge Water weer all haast bit an d' bavers Kant van d' Diek to wöhlen, door fehlde blot noch sowat een Meter. Wunnerboor, de Brekers, de Gewalt un dat Gebrull van de Natur. To glieker Tied weer dat baldadig un ok gruselk.
Disse Biller harr ik so mennigeen van mien Frünnen ok maal günnt.
Ik muss man sehn, dat ik mi up de Been' hollen kunn. Doorbi harren wi ja noch lang keen Hochwater. Wat sull dat noch worden?! Dat weer intüschken stockdüstere Nacht worden, man mien Ogen harren sük d'ran wennt un wenn ik ok neet wied kieken kunn, so kunn ik immer noch al sehn, wat ik so geern maal beleven wull: De gewaltige Macht van de wilde See!
'N helen Sett stunn ik door baven alleen in de brusende, brullende Störm un kunn mi neet sattseh'n, satt föhlen un satthören. Hen un weer kunn ik ok de Maan maal even dör de Wulken küren seh'n.
Man wat weer dat, kweem door achtern neet een anlopen? „De is seker nett so mall is ik“, doch ik. „Wat will de denn bi dat Weer hier buten up 'd Diek?“ Ik gung hum 'n poor Trää tomööt. Man denn seech ik, dat weer ja keen Kerl, dat weer 'n Froo. Nää, dat weer sogoor 'n helen jungen Froo, kunn ik denn sehn. Ik reep hör to: „Na, auch mal die Gewalt des Sturmes erleben?“ „Ja“, reep se, „das ist so ein tolles Erlebnis, ich werde es wohl niemals mehr vergessen. --- Aber se könen ruhig platt mit mi proten, ik bin van Hambörg un weet wo dat geiht. Mit d' Proten hebb ik noch so mien Problemen, man verstahn kann ik haast allens.“
Denn gungen wie 'n Stück tosamen up 'd Diek langs, immer tegen de Wind an. Of un to bleven wi maal weer stahn, uns dat Spill van de Störm mit de Bulgen antokieken un dat Wicht an mien Hand weer nett so blied as ik aver de Kraft un de Gewalt van de Natur. Se heet Anne un ik kreeg mit, ok wenn se dick inpackt weer, dat se 'n nümig' Gesichtje harr un de Wind kunn mi wiesen, dat ok „al dat anner“ heel good "up d' Stee" weer. Anne weer haast so old as ik (tweeuntwintig) un se vertellde mi, dat hör Ollern 'n Ferienhuuske in Norddiek harren un dat se door heel alleen maal vör twee Week utspannen wull, un dat se blied weer, dat dat mit de Störm maal so good passen dee. „Nett up de eerste Dag van mien Urlaub un dat eerst' Maal in mien Leven hebb ik dat Glück, maal so 'n Natur- schauspill to beleven“, sää se un ik kunn de Bliedschkupp in hör Ogen düdelk läsen.
Dat wurr Hochwater und ok noch 'n Stünnje later weeren wi beid' immer noch bi Störm un Weer up de Diek unnerwegens. Good, dat wi so warm un waterdicht antrucken weeren, mit lange Stäfels un dicke Sweters. Wi harren so völ to vertellen un to bekieken, dat wi neet mitkregen, wo de Tied vergung. Ik broch hör later denn noch na Huus in hör Feriendomiziel un as wi uns weer upwarmt harren un ik hör Hoor genoog dörnannerbrocht harr, fohr se mi mit hör Auto weer to mien lüttje Fohrtüch unner d' Diek torügg.
De Wind weer intüsken all 'n Bült swacker worden, man de Störm in mien Hart harr noch toleggt.
Wat weer ik glückelk aver de moje Verloop van disse herelke Nacht!
Man as ik nett instiegen wull, in mien Auto, kweem Jan Köppen heel upgeregt noch maal an. „Woor bist Du denn ofbleven? Wi hemmen uns all Sörgen maakt, mien Froo un ik“, reep he, un as ik hum nett vertellen wull, wo good mi dat gefallen harr, in de Störm, full he mi in d' Woord: „Nu seech man fell to, dat du drög' Kleer an kriggst. Weerst Du man in d' Huus bleven, bi dat Unweer un bi düster' Nacht!“
Man ik harr 'n heel un dall anner'n Menen! Ik sää blot noch: „Ja, ja“ un „tschüs“ un denn seech ik to, dat ik na Huus kweem.

Johannes de Vries

zur Übersetzung dieser Geschichte ins Hochdeutsche..

Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!

Email: info@plattdeutsche-geschichten.de