..zurück zur Hauptseite

..zurück zur Titel-Übersicht

to the translation of the story in to English..

Dat weer an een Saterdag Middag bi wunnerbaar Sömmerweer, geen Wulkje an d' Hemel un so warm, dat di sogaar dat Hemd to völ weer. Man ik weer neet so blied as ik woll wäsen sull, bi dat moi Weer. Alls gung mi dwars, nix weer mi „na de Mütz“. Ik seet buten in uns Tuun up de Bank un harr de Zeitung ok all 'n poor maal van vörn un van achtern dörläsen. „Dat is eenfach neet mien Dag“, doch ik, as mien Fründ Gerd mit d' Rad um de Eck kwem. „Na?“, sää he, „wat sittst du denn so trürig herum un lettst de „Flögels“ hangen?“ Ik sää nix. „Sallen wi, bi dat moje Weer, neet wat unnernehmen? Laat uns doch na d' Diek fohren“, meen Gerd, „door gifft dat immer wat to sehn.“ „Door is in een Stünn Leegwater, hebb ik nett in de Zeitung läsen“, sää ik franterg. „Dat maakt doch nix, denn lopen wi 'n bietje in d' Schliek herum, villicht löppt door ja de een of anner moje Wichtje herum“, meen Gerd um mi uptomuntern. „Good“, sää ik, immer noch bedrüppelt, „van mi ut, ik gah mit, door sallen mank de dusend Möven säker ok woll 'n Stück of wat nüdelke Wichter rumlopen.“

As wi denn in Norddiek uns Fohrraden upstellen deen, gung mi dat all 'n helen Bült beter. Gerd, mit sien friske Aard un goode Luun, harr woll de rechte Worden funnen, mi ut mien Lock to halen. He weer denn ok all bold 'n helen Enn in 't Watt unnerwegens. Man ik leet mi Tied.
Nadeem ik mi umtrucken, mien Saken in mien Handdook wickelt harr un nett achter hum an wull, kwemen twee Wichter baven van d' Diek andaal. „Ehrdat du weg geihst, wull ik di wat fragen“, sää de nütelkste van de beiden. „Na, denn man to“, sää ik. Se weer blond un harr dat Hoor in 'n Knütt achtern up d' Kopp tosamen bunnen un denn hung dat Hoor noch woll haast 'n halven Meter tüsken hör bruune Schullers andaal. „Düvel ok“, doch ik, „door blifft di doch gladd de Aam weg.“
„Weetst du hier Bescheed?“, froog se. „Ich glöv woll. Ik meen, nett wuß ik 't noch“, sää ik schalksk, „man nu, woor ik di seech, is 't al weg.“ Man se leet sük neet „van d' Patt of brengen“ un sää: „Kann man van hier in 't Watt lopen, of is dat to slubberig? Ik meen, sackt man hier to wied in?“
„Nää, nää“, sää ik, „hier is de beste Stee in 't Watt to kamen, blot dat eerst Endje is dat wat weker un denn word dat moi fast, haast as up Sand. Door achtern, woor mien Fründ Gerd nett rumlöppt, is dat all wunnerbaar“, sää ik ieverg.
„Och ja, dat hört sük ja good an“, sää se, „man ik hebb mi noch heel neet naamkünnig maakt, ik bin Anne un dat is mien Süster Lisa. Wi kamen van Osteel un sünd hier noch neet so faken west.“
„Mien Naam is Hans“, sää ik, „un mien Fründ Gerd un ik sünd van Nörden. Wi lopen sömmerdags geern maal in 't Watt un weten woor man an Besten langs geiht. Stellt jo Raden man baven up d' Diek, denn könen ji van wieden sehn, wenn door maal een dran herum fummelt.“

Un denn gungen wi mitnanner los. Wenn dat wat weker wurr, denn greep Anne mi sogaar bi de Hand, leet denn aber fell weer löß, wiel hör dat woll unwennt vörkwam. Ok mi wurr dat wat benaut tomoodt, man ik much hör lüttje Hand gern anfaten un doorum weer mi dat heel neet recht, as de Grund faster wurr un dat neet mehr nödig weer.
Bold harren wi Gerd inhalt. Nadeem wi uns mitnanner bekannt maakt harren kunn he sük neet verkniepen to seggen: „Hebb ik di dat neet all vörher seggt ...“ Ik full hum fell in 't Woord: „Man hier sünd ja haast keen Möven!“ Um hum to wahrschauen, dat he blot neet wieder herumquäteln sull un mi so mien neje fieneVerbinnen glieks weer köttlappen de. Man he harr dat glieks begrepen, sloog mi blied up de Schuller un gung denn vergnögt mit Lisa vörut. So weeren Anne un ik 'n bietje alleen un dat weer heel moi.
„Mien Fründ Gerd is 'n gooden Kumpel“, doch ik so, „up hum is immer Verlaat.“
Man denn seech ik de beiden door achtern ok herumturteln un ik kwem d'r nu eerst achter, dat tüsken Lisa un Gerd ok wat in d' Gang weer un dat he neet blot mi to gefallen mit Lisa so wied weg gung.

Anne un ik harren uns völ to vertellen un weeren so vergnögt un lüstig, dat ik heel neet recht mitkreeg, woor wi langs lepen, bit wi an 'n breden Priel kwemen. Dat Water leep noch na buten man neet mehr so fell. Uns kwem dat good topaß uns 'n bietje oftoköhlen. Ik harr mi de Rügg in de Sünn woll ok all wat verbrannt. Ok Lisa un Gerd kunnen wi wieder achtern juchtern hören as se in d' Water an d' Pluntjen weeren. Dat Water weer deep genoog un de Drifft neet mehr gefahrelk. Anne vertellde mi, dat se dat Swemmen noch neet recht lehrt harr un so kunn ik hör wiesen, dat man in Soltwater ok ahn to swemmen neet unner geiht, wenn man geen Angst hett; un Angst harr se neet solang as ik mien Arm unner hör Rügg harr un hör Stön geven kunn. Bi disse „Swemmöveree“ in dat moi warme Water kwemen Anne un ik uns wat nahder un ik kunn hör moje blaue Ogen bekieken un tomaal hör ik mi seggen: „Anne, ik mag di geern!“ Un ik weer verwunnert aver mien Mood. Man ik glöv ok Anne bleev de Aam kört maal weg, as ik hör in de Arms nehm. „Ok mi geiht dat nett so as di“, sää se sachtjes un kreeg 'n roden Klör, „all as ik van d' Diek andaal kwem harrst du mi, mit dien leeve man 'n bietje swaarmodige Ogen, heel un dall to faten.“ Bi disse leeve Worden wurr mi dat recht warm um 't Hart. ---

Gerd un ik hemmen de beiden denn noch, mit uns Fohrraden, bit na Osteel brocht, wi wullen ja geern weten woor se wahnen. Glieks tägenaver van de School weer dat, wiel hör Vader door Mester is, wurr uns verklaart. Up de Weg torügg sää Gerd denn: “Well harr door smiddags mit rekent, dat de Welt sük bit savends so wied dreihen kann!“ Recht harr he!

As wi weer to Huus weeren, hett mien Moder anschiena glieks mitkregen, dat sük mit mi düchtig wat ännert harr. (As dat bi Moders so is!) „Na mien Jung“, sää se, „is dat de Lüttje up de du wacht' hest, na dat Gisela di so säär daan hett?“ „Ja, dat mutt se woll wäsen.“ Un denn muss ik hör seggen:
„Moder, dat weer de moiste Dag in mien Leven un sall dat woll ok immer blieven, denn mojer geiht dat seker neet!“
Mien Moderke kreeg nu doch wat fuchtige Ogen un ik meen, dat ik 'n Smüstern in hör Gesichtje sehn harr, as se sük umdreihen dee un na d' Köken gung. Ik harr ja keen Ahnung wat in Moders Kopp togang weer: „Weer doch keen slechten Idee, Gerd smiddags antoropen“, doch se!
(Dat hett se mi eerst völ later vertellt, as Anne un ik all lang heel glückelk binanner weeren.)

      Johannes de Vries

Anmerkungen:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

to the translation of the story in to English..

 Email: info@plattdeutsche-geschichten.de