Weer to Huus
Wat
is dat moi, maal weer de friske Noordseelücht to ruken, de geele
Placken Raps to sehn un in 'd Lütsbörger Park de
Rhododendron- un
Azaleenbusken to geneten. In Noorddiek eenmaal um de Mool to un in
Nörden aver d' Nee Weg un de Oosterstraat to lopen. Aver de Markt
to
wannern un de Ludgeri-Kark van binnen to bekieken. To lüstern,
wenn
de Lü blot noch Plattdütsk mitnanner proten. Dat fangt mit:
„Moin,
moin, wo is 't?“, an un holt up mit : „Holl di flügg“, of :
„Bit' anner Maal.“
Ik
harr na de School in Nörden keen rechten Arbeidsstee funnen un so
muss ik mi all as jung Kerl up de Weg maken. Uplesd weer ik in
Hambörg land't un bin Koopmann worden. Ik bin völe Johren
düchtig
flietig west un hebb naderhand denn ok 'n heelen Bült Geld
verdeent.
Denn hebb ik heirad't, as sük dat hört un mien leeve Froo
hett twee
Kinner in de Welt sett't. Wi hemmen uns 'n lüttjed Huuske
köfft un
mit de Tied ok all weer wat an d' Sied legt.
As
uns Kinner ut 't Groffs rut weeren, un mit leverlaa ut 't Huus
gungen, sull dat Leven nochmaal weer so recht van förn anfangen,
man
doo fung mien Froo Meike an to kränkeln, erst harr se hier un denn
door wat, un nüms wuß so recht wat dat weer, bit de Pien
eenes
Daags neet mehr vulltohollen weer. Man doo weer dat all to laat, as
se mi seggt hemmen. Hör weer neet mehr to helpen. Een halv Johr
hett
Meike sük noch herumquält un all uns Gedanken vull van Hoop
un
Toversicht wurren immer minner un uplesd is se denn elennnig togrunn
gahn. ---
Dat
weer 'n harten Slag för mi, allens weer doch vör uns beid'
tosamen
docht un indeelt. All wat ik harr weer tomaal weg un ik stunn heel
allennig door. Du löppst blot noch dör dat Huus un kannst di
aver
nix mehr so recht freien. Du bist mit dien Gedanken wied weg. Ok de
Arbeid hett mi neet mehr up anner Gedanken brocht un ik bin, so bold
as dat mögelk weer, in Ruh gahn.
Tscha,
ik bin eerst na Johren dooraver wegkamen, so wied as man dat
averhoopt kann.
Man
wat sull ik anners maken: Mien Kinner wull ik so minn as mögelk to
Last fallen un ok in mien neje Heimatstadt Hambörg, wor ik mi so
wohlföhlt harr, kunn mi nix mehr so recht hollen, man ik muss ja
ok
neet in Hambörg blieven, ik kunn ja averall hengahn. Man woorhen
vör
Nood. Ik hebb mi völ Gedanken aver mien Tokunft maakt, wat kunn ik
doon, wor sull ik hengahn un so kwem ik denn ok up de Idee, mi maal
in d' Internet de Immobilien in verscheden Steden antokieken. Ok van
Bad Zwischenahn. „Dat weer doch wat,“ doch ik, „nah bi
Oldenbörg, glieks an d' Water un wat nahder an mien Heimat
Oostfreesland.“ Un door weeren ok fiev, seß Angeboden to sehn, de
ik mi geern maal ankieken wull.
Up
de Weg na Nörden hebb ik in Zwischenahn denn maal 'n Paus makt um
mi
de Husen maal wat genauer to bekieken. Een hett mi besünners good
gefallen. Man ik kunn mi so gau noch neet reselveren un fohr
eerstmaal wieder na Nörden.
Door
leep ik aver de „Neei Weg“ un denn aver de Oosterstraat na de
Marktplatz. Blömenverkoop weer door anseggt. Ik droop een van mien
old Frünnen, Bernd Martens, un slörtde mit hum tüsken de
Blömenpotten dör.
„Un
wat wullt Du nu maken?“ froog Bernd mi, na dat ik hum van mien
Sörgen vertellt harr. „Dat weet ik ok noch neet,“ sää
ik.
„Vörstellen kunn ik mi ok woll hier weer in Nörden Foot to
faten,
man dat is neet heel so eenfach, door gifft dat 'n helen Bült to
bedenken.“ Man ik kreeg sachtjes dat Geföhl, dat de Last up mien
Schullers neet mehr heel so swoor weer.
Ik spazeerde denn fredelk na mien Ollernhuus, an d' Kampweg, to. De Nafolgers harren dat Huus good up Stee. Neje Fensters harren se inboot un de Tuun leet akkeraat un good pleegt. ---
So
mennig Stünn hemmen wi door spölt, de moisten Börgen
hemmen wie
boot, ik seeg dat allens weer vör mi. Door baven links, dat
Fenster
unner d' Dack, dat is uns Kamer west. Lang, lang is dat her, vörbi
un vergeten. Vergeten? Nää, vergeten is dat seker neet. As ik
so
vör dat Huus stunn un mi noch mehr torügg besinnen de, wurr
mi
tomaal benaut tomood un ik kreeg doch weer 'n bietjed Hartsehr. So
gung ik denn ok wieder, dat ik de Gedanken fell weer ut mien Kopp
kreeg.
Achteran
bummelde ik denn nochmaal aver d' „Neei Weg“ un seet mi bi Cafe
Remmers, för 'n Koppke Tee un 'n Stückche Teekook, mackelk
hen.
„Tscha,“
doch ik, „nu bist du weer door wor du herkamen bist.“ Mit mien
Benüll gung dat immer barghoog un andaal, nu harr ik so
dat Geföhl, dat mi um dat Hart weer wat lichter wurr. „Sull dat
för de Rest van mien Leven de rechte Stee wesen? Mien Kinner un
mien
Enkelkinner sünd wied weg, harr ik ok to bedenken. Bin ik hier
naderhand neet genau so alleen as in Hambörg, nadeem ik een poor
van
mien Frünnen weer sehn hebb un ik allens bekeken hebb wat sük
hier
in Nörden in all de Johren verännert hett?“
As
ik so an 't Nadenken un Offwägen weer, kwem een Froo to mi un
froog
of se neet mit an mien Disk sitten kunn. „All de anner Disken an d'
Fenster sünd besett 't,“ sää se, „un door binnen sitt ik
neet
so gern.“ „Ja, hier is noch Bott,“ sää ik kört, ok up
Platt.
As se sük ok 'n Tass Tee un 'n Stückche Kook bestellt harr,
gung
elkeen weer sien Gedanken na. Ik doch: „Disse goode Froo kun mi
woll gefallen, akkeraat un een fründelk Gesichtje, 'n mojen Figur.
Se kunn woll 'n beten junger wäsen as ik.“... Un as ik mi
averwunnen harr 'n Prootje mit hör antofangen un hör fragen
dee,
worum se mi up Platt anprot' harr un of man mi ansehn kunn, dat ik
van hier weer, sää se: „Nä, nä, doorum neet, ik
harr
mi eerst
wat wieder binnen hensett' un denn hebb ik hört, as se bestellt
hemmen un so hebb ik hör Platt proten hört. Un butendeem
leten se
mi so bedrüppelt, of tominnst in hör Ogen meen ik dat to
sehn, un
do doch ik, ik kunn hör villicht 'n bietjet upmuntern un up anner
Gedanken brengen.“
So
fung se denn an, vörsichtig un mit lang' Pausen, to vertellen:
„Lang
bin ik herumzigeunert, allens hebb ik in mien kört' Leven
dörprobeert, man nu, dat ik hier na langer Tied weer maal to
Besök
weer, wuss ik tomaal wat ik wull.“ „Un wat hemmen se sük nu
vörnahmen, wenn ik so neeisgierig fragen dür?“ „Ik will nu
hier
blieven, ik will de tokamen Johren door verbrengen, wor ik herkamen
bin.“ „Dat heet, se sünd van Nörden?“ „Ja, neet van
Nörden,
man nah bi Nörden, ik bin in Berum upwussen. Körtens hebb ik
mi
denn hier in Nörden all 'n lüttjen Wahnen utsöcht, mit
'n Balkon
na de Südsied to. Un in d' Sömmer sall ik woll de meeste Tied
in
Noorddiek verbrengen, of maal na Nörderney, of na Juist fohren,
jüst
as mi dat so gefallt, un denn laat ik mi van de leeve Sünn
beschienen.“
So
kwemen wi denn langsam in 't Gesprek, elkeen harr 'n Bült ut sien
Leven to vertellen un so gung de Tied doorhen, ahn dat wi dat so
recht mitkregen hemmen. As wi neet mehr sitten kunnen, gungen wi
dör
Nörden spazeren. Ik weet neet wor wi all langs gahn sünd, so
deep
weeren wi in uns Gedanken un in uns Gesprek, versackt.
Dat
weer na langer Tied maal weer een Dag, de ik so recht geneten kunn,
un ik maal herut kwam ut mien Lock, in dat ik mi verkrapen harr. Ik
kunn in Ruh aver allens nasinnen un mi de Sörgen un de Last van
mien
Hart proten. Gerda (heet se) kunn mien Kummer, mien Verdreet un mien
Sörgen, good verstahn, wiel hör Leven ok 'n bietjet so
verlopen is,
as miens.
So
bin ik nu in Nörden bleven un bin blied, dat ik mi so entscheddt
hebb. Ik hebb mi 'n Huuske köfft, mit 'n lüttjen Tuun doorbi.
Mien
Kinner un mien Enkelkinner hemmen mi ok all besöcht un
besünners de
lüttjen weeren an leevsten hier bi mi bleven, man se kamen
bestimmt
bold maal weer to Besök.
Mit
de fründelke, openhartige un immer vergnögte un friske Gerda,
mit
hör nüdelke Döfkes in beid' Wangen, hebb ik mi all 'n
poor maal
truffen.
Villicht
word door ja noch mehr van?!
Johannes de Vries
Anmerkung:
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede
Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und
ist nicht beabsichtigt.