Hartpuckern
Achtteihn
Johr old bin ik jüst worden un mien Ollern hemmen mi maal Silke
nömt. Egentlik bin ik noch heel neet so wied dat ik nu all in dat
Leven starten kann, man se menen dat ja. Een Vördeel hett dat ja
doch: Ik kann nu ennelk mien Führerschien maken! Man dat köst
ja ok
'n helen Bült Geld un disse Bült fehlt mi noch. Faken hebb ik
achter 't Huus mit uns Trecker all maal probeert un dat gung ok so
heel good. Mien Fründ Gerd hett mi ok dit un dat wiest un wenn ik
ehrelk wesen sall mutt ik togeven, dat wi ok all maal vörsichtig
up
de Straat probeert hemmen.
„Na,
denn laat uns man wachten, bit dat Geldschipp kummt,“ meen Gerd.
Eenes Daags, as ik van de School na Huus kwem, seet mien Opa in d' Köken. Opa wahnt jüst tegen uns in de olle Bummert, de uns Vader fein torecht maken laten harr. Se hemmen 'n Stück of wat Wanden herutreten un van de twee Wahnens een groteren maakt. Hier hemmen Oma un Opa sük dat vör seß Johren recht gemödelk maakt. Man Oma is lesd' Johr verstürven, spietelk as dat is.
Opa
seet nu in d' Köken bi 'n Koppke Tee un Moder harr hum ok 'n poor
Kneedwafels updaan, de he so gern mag. Man Opa harr noch keen
anröhrt
un he leet ok 'n bietjed bedrövt, wat ik anners neet van hum kennen
dee. „Na Opa“, froog ik, „wo ist 't denn vandaag?“ „Ooch
dat geiht so, un wo
geiht di dat in de School?“ „Heel good Opa,
ik hebb nett in Dütsk 'n twee schreven.“ „Oh“, sää he,
„dat
hört sük ja good an. ---
Du
Silke, wat ik di fragen wull, du bist ja nu achtteihn worden un du
kannst doorum nu ja ok dien Führerschien maken.“ Ik sää:
„Ja,
dat is richtig.“ „Ik hebb sehn,“ sää Opa wieder, „dat du
mit de Trecker all good torecht kummst.“ „Ja“, sää ik, „dat
maakt mi ok Spaß.“ „Weetst du, ik hebb siet körten mit mien
Ogen to doon un de Dokter sää, dat dat „grauer Star“ is un
dat
dat mögelkst bold opereert worden mutt. So kann ik denn tominnst
'n
Tied lang neet mit mien Auto fohren. Un wi wahnen ja hier in
Westermarsk doch 'n beten ut de Welt un mit de Bus is dat ok all neet
so eenfach. Nu hebb ik dooraver nadocht: Wenn ik di de
Führerschien
betahlen würr, of du de Schien denn woll all bold maken kunnst,
dat
du mi snamiddags mit mien Wagen denn 'n beten herum fohren kunnst un
ik mien Böskuppen maken kann?“ „Ja, dat maak ik geern, un ik
frei mi all d'rup“, sää ik.
Ik
weer dooraver düchtig blied, dat ik savends haast neet in d' Slaap
kamen kunn.
So
hebb ik mi glieks an de anner Dag bi de Fohrschool Mertens in d'
Westertraat anmeld't un dat kunn losgahn. De ersten Stünnen weeren
licht un ok de theoretische Unnerricht weer 'n Klacks för mi un so
gung dat denn ok bold up de Fohrprüfung an. Ik harr keen Angst
doorför man 'n
bietjed upgereegt weer ik doch, as de Dag kwem. Dat
kummt ja ok immer heel up de Prüfer an un mit welker Been de
toeerst
upstahn is. Opa harr sük all för de Operation anmeld't un so
seet
ik ok wat unner Druck.
Twee
anner jung Froen, de Fohrschoolmester un de Prüfer seten noch mit
in
d' Auto man ik weer de eerste Kandidat. In de Stadt gung dat good
vöran, ik harr keen Swierigkeiden un denn gung dat in de
Westermarsk, woor ik wiesen muss, dat ik ok feller fohren kunn. Ok
dat gung 'n helen Set good, bit wi haast bi uns Plaats weeren, do
harr ik vör mi up de Straat 'n groten Maihdösker, de heel
langsam
fohr un haast dübbelt so breed weer, as uns Wagen. „Nun, Frau
Onken“, froog de Prüfer, „glauben Sie, dass es Sinn macht den zu
überholen?“
Ik
keek de smalle Straat anlang, an de linke Sied weer ja noch de
Sömmerweg man de weer düchtig natt un ik wuss, dat de
upstünds
week un mudderg weer, un door achtern kweem glieks 'n Kurv. Ik weer
mi neet seker, of mi door uplesd ok noch een tomööt kamen
würr.
Oh, oh, wat nu, ik kwem bannig in d' Kniep un tomaal schoot mi dat
Bloot in d' Kopp un mien Hart fung an to bummern un to kloppen. Dat
weer all lang keen Hartpuckern mehr, dat weer richtig Hartkloppen. Ik
wuss neet mehr wieder un reep argerlik: „Bevor ich uns alle in
Gefahr bringe und durch den nassen schlammigen Sommerweg fahre ohne
sicher zu sein, dass mir nicht auch noch ein anderes Fahrzeug
entgegen kommt, verzichte ich lieber auf die Fahrprüfung!“ Ik fohr
rechts ran un wull nett anhollen, as de Prüfer sää:
„Fahren sie
weiter und an der nächsten Kreuzung rechts herum und bleiben Sie
dann stehen.“ Ik doch, „nu is 't all vörbi un du kannst di dien
Führerschien för dit Maal an d' Hood steken.“ Ik weer in d'
bavers Stockwark un wenn ik so düll bin un mi so upregen doo, denn
funktioneert mien Kopp meesttied besünners good un ik doch:
„Villicht harr ik doch tominnst 'n Stückche in de Sömmerweg
rinfohren sullt, dat de Kerl markt, dat dat nix word.“
Ik
boog rechts of, as he seggt harr, bleev denn ok stahn un steeg
trürig
ut, dat de nahste Froo d'ran kamen kun. Mien Hartpuckern harr sük
noch neet legt man ik leet mi dat mögelks neet anmarken, doch ik
tominnst, man ik harr ok noch vergeten de Handbrems antotrecken, aber
dat dee Mester Mertens fell för mi. „Hapentlik hett he dat neet ok
noch mitkregen“, doch ik.
Man
de Prüfer dreih sük an d' Sied, de anner Froen to un
sää heel
bedaart: „Sehen Sie, genau so wie diese junge Dame, sollten
möglichst auch Sie reagieren. Lassen Sie sich durch nichts von
Ihrem
gut überlegten Weg abbringen. Lassen Sie sich auch durch andere
Insassen im Wagen niemals provozieren!“ --- Ik begreep neet wat dat
sull, harr ik nu doch bestahn?
„Und
nun zu Ihnen Frau Silke Onken, so war doch Ihr Name, nicht wahr?“
Ik kunn blot noch nickkoppen. „Sie haben die Fahrprüfung mit
Bravur bestanden, denn auch ich kenne natürlich die Unsicherheit,
die von einem so verschlammten Sommerweg ausgehen kann und
außerdem
habe auch ich natürlich die Kurve im Hintergrund gesehen. Es
wäre
sehr, sehr leichtsinnig gewesen, dieses überbreite Fahrzeug hier
trotzdem zu überholen!“
Ik
kunn de Steen van mien Hart poltern hören un dat dürs 'n
Sett, bit
dat ik weer enigermaten „to Verstand“ kwem, man denn weer ik an
leevsten hoch in de Lücht sprungen, vör Bliedskupp!
Van
de Fohrt hebb ik denn haast nix mehr mitkregen, man ok mit de anner
Froen is dat, sovöl as ik nu weet, good oflopen.
As
wi weer in d' Westerstraat weeren un de Prüfer jüst wegfohr,
kwem
Fohrmester Mertens futt up mi to un sää: „Oh Silke, wat hest
Du
vör 'n Slump hat, dat Du door so good bi wegkamen bist.“ „Ja“,
sää ik, „dat glöv ik ok, man könen se uns maal
verklaren,
wennehr man so 'n groot' Fohrtüg bi uns up de smalle Landstraten
denn averhoopt, sünner Gefohr, noch averhalen kann?“ „Dat is
neet heel so eenfach, door hest Du recht,“ meen Herr Mertens, „man
de Fohrer van so 'n Maihdösker sücht uns un de anner
Fohrtügen
achter hum, ja good in sien Spegel un ik bin seker, dat he bi de
nahste passende Stee rechts ranfohrt un uns vörbilett.“
Blied, dat ik uns Opa nu bold helpen kunn, seech ik to, dat ik fell na Huus kwem, um de Neeigheit to vertellen.
Johannes de Vries
Anmerkungen:
Das Bild mit den schiefen
Bäumen in der Westermarsch wurde mir von Frau Helga
Christians, Hage, zur Verfügung gestellt.
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede
Ähnlichkeit,
auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und
ist nicht beabsichtigt.