Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)
..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht

        Hartpuckern

Achtteihn Johr old bin ik jüst worden un mien Ollern hemmen mi maal Silke nömt. Egentlik bin ik noch heel neet so wied dat ik nu all in dat Leven starten kann, man se menen dat ja. Een Vördeel hett dat ja doch: Ik kann nu ennelk mien Führerschien maken! Man dat köst ja ok 'n helen Bült Geld un disse Bült fehlt mi noch. Faken hebb ik achter 't Huus mit uns Trecker all maal probeert un dat gung ok so heel good. Mien Fründ Gerd hett mi ok dit un dat wiest un wenn ik ehrelk wesen sall mutt ik togeven, dat wi ok all maal vörsichtig up de Straat probeert hemmen.
Na, denn laat uns man wachten, bit dat Geldschipp kummt,“ meen Gerd.

Eenes Daags, as ik van de School na Huus kwem, seet mien Opa in d' Köken. Opa wahnt jüst tegen uns in de olle Bummert, de uns Vader fein torecht maken laten harr. Se hemmen 'n Stück of wat Wanden herutreten un van de twee Wahnens een groteren maakt. Hier hemmen Oma un Opa sük dat vör seß Johren recht gemödelk maakt. Man Oma is lesd' Johr verstürven, spietelk as dat is.

Opa seet nu in d' Köken bi 'n Koppke Tee un Moder harr hum ok 'n poor Kneedwafels updaan, de he so gern mag. Man Opa harr noch keen anröhrt un he leet ok 'n bietjed bedrövt, wat ik anners neet van hum kennen dee. „Na Opa“, froog ik, „wo ist 't denn vandaag?“ „Ooch dat geiht so, un wo geiht di dat in de School?“ „Heel good Opa, ik hebb nett in Dütsk 'n twee schreven.“ „Oh“, sää he, „dat hört sük ja good an. ---
Du Silke, wat ik di fragen wull, du bist ja nu achtteihn worden un du kannst doorum nu ja ok dien Führerschien maken.“ Ik sää: „Ja, dat is richtig.“ „Ik hebb sehn,“ sää Opa wieder, „dat du mit de Trecker all good torecht kummst.“ „Ja“, sää ik, „dat maakt mi ok Spaß.“ „Weetst du, ik hebb siet körten mit mien Ogen to doon un de Dokter sää, dat dat „grauer Star“ is un dat dat mögelkst bold opereert worden mutt. So kann ik denn tominnst 'n Tied lang neet mit mien Auto fohren. Un wi wahnen ja hier in Westermarsk doch 'n beten ut de Welt un mit de Bus is dat ok all neet so eenfach. Nu hebb ik dooraver nadocht: Wenn ik di de Führerschien betahlen würr, of du de Schien denn woll all bold maken kunnst, dat du mi snamiddags mit mien Wagen denn 'n beten herum fohren kunnst un ik mien Böskuppen maken kann?“ „Ja, dat maak ik geern, un ik frei mi all d'rup“, sää ik.

Ik weer dooraver düchtig blied, dat ik savends haast neet in d' Slaap kamen kunn.
So hebb ik mi glieks an de anner Dag bi de Fohrschool Mertens in d' Westertraat anmeld't un dat kunn losgahn. De ersten Stünnen weeren licht un ok de theoretische Unnerricht weer 'n Klacks för mi un so gung dat denn ok bold up de Fohrprüfung an. Ik harr keen Angst doorför man
'n bietjed upgereegt weer ik doch, as de Dag kwem. Dat kummt ja ok immer heel up de Prüfer an un mit welker Been de toeerst upstahn is. Opa harr sük all för de Operation anmeld't un so seet ik ok wat unner Druck.

Twee anner jung Froen, de Fohrschoolmester un de Prüfer seten noch mit in d' Auto man ik weer de eerste Kandidat. In de Stadt gung dat good vöran, ik harr keen Swierigkeiden un denn gung dat in de Westermarsk, woor ik wiesen muss, dat ik ok feller fohren kunn. Ok dat gung 'n helen Set good, bit wi haast bi uns Plaats weeren, do harr ik vör mi up de Straat 'n groten Maihdösker, de heel langsam fohr un haast dübbelt so breed weer, as uns Wagen. „Nun, Frau Onken“, froog de Prüfer, „glauben Sie, dass es Sinn macht den zu überholen?“
Ik keek de smalle Straat anlang, an de linke Sied weer ja noch de Sömmerweg man de weer düchtig natt un ik wuss, dat de upstünds week un mudderg weer, un door achtern kweem glieks 'n Kurv. Ik weer mi neet seker, of mi door uplesd ok noch een tomööt kamen würr. Oh, oh, wat nu, ik kwem bannig in d' Kniep un tomaal schoot mi dat Bloot in d' Kopp un mien Hart fung an to bummern un to kloppen. Dat weer all lang keen Hartpuckern mehr, dat weer richtig Hartkloppen. Ik wuss neet mehr wieder un reep argerlik: „Bevor ich uns alle in Gefahr bringe und durch den nassen schlammigen Sommerweg fahre ohne sicher zu sein, dass mir nicht auch noch ein anderes Fahrzeug entgegen kommt, verzichte ich lieber auf die Fahrprüfung!“ Ik fohr rechts ran un wull nett anhollen, as de Prüfer sää: „Fahren sie weiter und an der nächsten Kreuzung rechts herum und bleiben Sie dann stehen.“ Ik doch, „nu is 't all vörbi un du kannst di dien Führerschien för dit Maal an d' Hood steken.“ Ik weer in d' bavers Stockwark un wenn ik so düll bin un mi so upregen doo, denn funktioneert mien Kopp meesttied besünners good un ik doch: „Villicht harr ik doch tominnst 'n Stückche in de Sömmerweg rinfohren sullt, dat de Kerl markt, dat dat nix word.“
Ik boog rechts of, as he seggt harr, bleev denn ok stahn un steeg trürig ut, dat de nahste Froo d'ran kamen kun. Mien Hartpuckern harr sük noch neet legt man ik leet mi dat mögelks neet anmarken, doch ik tominnst, man ik harr ok noch vergeten de Handbrems antotrecken, aber dat dee Mester Mertens fell för mi. „Hapentlik hett he dat neet ok noch mitkregen“, doch ik.
Man de Prüfer dreih sük an d' Sied, de anner Froen to un sää heel bedaart: „Sehen Sie, genau so wie diese junge Dame, sollten möglichst auch Sie reagieren. Lassen Sie sich durch nichts von Ihrem gut überlegten Weg abbringen. Lassen Sie sich auch durch andere Insassen im Wagen niemals provozieren!“ --- Ik begreep neet wat dat sull, harr ik nu doch bestahn?

Und nun zu Ihnen Frau Silke Onken, so war doch Ihr Name, nicht wahr?“ Ik kunn blot noch nickkoppen. „Sie haben die Fahrprüfung mit Bravur bestanden, denn auch ich kenne natürlich die Unsicherheit, die von einem so verschlammten Sommerweg ausgehen kann und außerdem habe auch ich natürlich die Kurve im Hintergrund gesehen. Es wäre sehr, sehr leichtsinnig gewesen, dieses überbreite Fahrzeug hier trotzdem zu überholen!“
Ik kunn de Steen van mien Hart poltern hören un dat dürs 'n Sett, bit dat ik weer enigermaten „to Verstand“ kwem, man denn weer ik an leevsten hoch in de Lücht sprungen, vör Bliedskupp!
Van de Fohrt hebb ik denn haast nix mehr mitkregen, man ok mit de anner Froen is dat, sovöl as ik nu weet, good oflopen.

As wi weer in d' Westerstraat weeren un de Prüfer jüst wegfohr, kwem Fohrmester Mertens futt up mi to un sää: „Oh Silke, wat hest Du vör 'n Slump hat, dat Du door so good bi wegkamen bist.“ „Ja“, sää ik, „dat glöv ik ok, man könen se uns maal verklaren, wennehr man so 'n groot' Fohrtüg bi uns up de smalle Landstraten denn averhoopt, sünner Gefohr, noch averhalen kann?“ „Dat is neet heel so eenfach, door hest Du recht,“ meen Herr Mertens, „man de Fohrer van so 'n Maihdösker sücht uns un de anner Fohrtügen achter hum, ja good in sien Spegel un ik bin seker, dat he bi de nahste passende Stee rechts ranfohrt un uns vörbilett.“

Blied, dat ik uns Opa nu bold helpen kunn, seech ik to, dat ik fell na Huus kwem, um de Neeigheit to vertellen.

 

       Johannes de Vries
 


Anmerkungen:
Das Bild mit den schiefen Bäumen in der Westermarsch wurde mir von Frau Helga Christians, Hage, zur Verfügung gestellt.
Die Geschichte ist frei erfunden. Jede Ähnlichkeit, auch der Namen, mit lebenden Personen wäre rein zufällig und ist nicht beabsichtigt.


..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!