Kleine plattdeutsche Geschichten und Gedichte (in ostfriesischem Plattdeutsch)
 
..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht
De Blömen in d' Breevkast.
 

Eenes Sömmeravends, dat is all 'n poor Johr her, weeren mien Froo un ik bi Scheepkers in Bargebuhr (in Nörden) up Visit. Froo Scheepker harr sük een mojed lüttjed Huske an 't Moordeep hürt. Se is nüver un leev un all an de söventig Johr old (glöv ik), mit flinke, fründelke Ogen, alleen, spietelk as 't is, hett se dör 'n swooren Krankheit 'n Gebreken, so dat se neet good lopen kann. Hör Mann is vör 'n poor Johren stürven, man se harr ja noch 'n Söhn un 'n Dochter mit hör Mann un twee, intüsken utwussen, Grootkinner.
Wi weeren 'n Gesellskupp van elf, twalf vergnögde Lü. Senioren. De meesten all aver seßtig Johr old. Also in de besten Johren. Jeder harr wat zu vertellen un al weeren se in de beste Luun.
Naderhand kwem dat ok up de moje Rosen to proten, de up de Disk dekoreert weeren, binnen witt un buten dunkelrot. Wunnerboor! „Woor hest Du de denn her?“, froog een van uns. Froo Scheepker drucksde herum un sää denn: „Tja, dat is 'n bietjet egenaardig man egentlik kann ik dat ja ruhig vertellen: Ik kwam vör een poor Daag na Huus un funn twee von disse moje Rosen in mien Breevkast, de weeren so lang, dat se baven ut de Klapp herutkeken. Keen Breev doorbi, keen Anrop un nix. Een poor Daag later, weer Blömen man ditmaal 'n dicken Struuß an d' Dörklepp, mit 'n lüttjed Stück Papier doorbi, mit de Woorden: „Ich wünsche Ihnen einen schönen Tag“, doorup . Ik weet bi 'n besten Willen neet, well mi de brocht hemmen kann.“ Man kunn in hör Ogen sehn, dat se sük dooraver düchtig freit hett man se meen ok, dat man vandaag ja ok Angst hemmen mutt, dat de een of anner dat womögelk neet so good mit een menen deit un dat man hör eenes Daags wat andoon kunn. Wi hemmen lang dooraver prootjed un ok versöcht hör dat uttoproten, man so heel hemmen wi dat woll neet henkregen.
Tja, un wenn d'r nu de een of anner neeisgierig worden is, will ik ok noch vertellen wo dat utgahn is:
Ok in Huus leet mi dat keen Ruh un mien Froo un mi gung dat neet ut de Kopp, bit ik denn 'n poor Daag later tofällig in een Gärtneree in Nörden disse Rosen weerfunnen hebb. As wi denn in d' Queteln kwemen vertellde mi de Verköpersch, dat hör 'n lüttjen Jung van twalf of darteihn Johr upfallen is, de al sien Spoorgroschens tosamensöcht un twee von de düre Rosen köfft harr, un as he denn nochmaal kwem un noch 'n heelen Struuß kopen wull, hebb ik hum fraagt, of de Rosen för sien Moder weeren. „Nää“, sää he, „neet för mien Moder, mien Oma hett verleden Johr 'n swooren Schlaganfall hatt un ik hörde as de Doktor to mien Vader sää: „Wi willen hapen, dat se dat averleven deit, alleen se sall seker woll gebrekelk blieven un bruukt immer Hülp“.... „Ik harr mien Oma doch so leev un hebb mi wünscht, dat ik hör jeden Dag helpen kunn, man se hett 't leider neet schafft un is doch bold stürven. Nu hebb ik  in d' Nahberskupp 'n annern Oma funnen, de ik ok geern mag un de mien Hülp seker bruken kann, hör will ik de Blömen brengen, de sallen hör woll gefallen un villicht hebb ik bold maal de Mood, mit hör dooraver to proten.“...
Froo Scheepker hett de frömde Jung upsöcht un sük lang mit hum unnerhollen. He kummt bit vandaag noch twee-, dreemaal in d' Wääk un helpt „sien Oma“ bi de swore Arbeiden un maakt de Böskuppen. Se sünd goode Frünnen worden.
 

    Johannes de Vries

..zurück zur Hauptseite
..zurück zur Titel-Übersicht


 Lees un schriev ok Platt, dat lehrst du glatt!