Ik kwem vergnögt van d' School na Huus un freide mi up dat goode
Middageten. Dat weer 'n bietjet later worden, mien Frünnen un ik (so
um de teihn Johren old) harr'n meesttied up de Weg van d' School 'n heelen
Bült Undög in d' Kopp. Man mien Moder kwem mi all mit 'n hochroden
Kopp tomööt un reep: „Hest du lüttje Hermann sehn?“ Ik sä,
„nää, de hebb ik all siet mörgens neet mehr sehn. Is he
weglopen?“ „Ik weet neet mehr woor ik noch söken sall!“, reep
see heel upgeregt. „Geihst du maal bi sien Frünnen vörbi un fraagst,
of he door enerwegens is?“
Ik nehm mien Rad un los gung dat. Hermann, mien lüttje Brör,
weer domaals erst veer Johr old un he weer 'n lüttjen Drömer.
He kunn ja averall wesen.
Bi de eerste Fründ weer nüms in Huus. Bi de Ollern van
de tweede Fründ van Hermann hör ik, dat de lüttje Peter
ok all siet mörgens unnerwegens weer, de moken sük ok all Sörgen.
Ik fohr denn noch al de annern of, de ik so kennen dee, man nüms harr
de beiden siet Klock of negen sehn. Mien Moder stürde mi denn averall
hen, ik leep an d' Galgendeep lang un reep na hum, fohr mit Rad all Straten
in d' Nahberskupp of, jagde dör de heele Stadt man nargens weer irgendwat
van de beiden Jungs to hören of to sehn.
As ik, sünner Erfolg, weer to Huus ankwem, weer mien Moder
d'r heel dörhen, man naderhand bedaarde se sük denn 'n bietjet
un sää: „De beiden könen ja neet wied wesen, se hemmen je
blot de holten Klappers an d' Foten un Hermann hett keen Jack un nix mit.“
Jeden Ogenblick doch ik, se kamen um de Hörn, man dat weer
leider neet so.
Uns
Moder is denn nochmaal na Peters Ollern gahn, of de wat Neeis wussen man
door geev dat ok neet völ to vertellen man se harr'n dooraver nadocht,
wat Peter in d' letzt' Tied woll al so seggt harr man ok doorbi is hör
nix upfallen, bit up dat Peter letzt' Tied 'n bietjet stikum west is un
mit Hermann up d' Böhn un achter d' Öken rumsöcht hett.
Man na wat se door söcht hemmen, dat wussen se neet.
Eerst um Ühr of veer namiddags kwem mien Unkel ut Moorriegen
bi Nadörst, mit d' Rad un de beiden Utrieters vörn un achtern
d'rup, bi uns an. „Nu segg mi Theo, woor kummst du den blot her?“, sä
mien Moder mit Traanen in de Ogen, nehm de beiden van d' Rad un knuddelde
se so fast, dat se haast keen Aam mehr kregen. „Van Moorriegen, du weetst
ja woor wi wahnen.“, sää Unkel Theo un kunn sük dat Smüstern
neet verkniepen. „Un wo kummst du an de beiden lüttjen Utrieters Peter
un Hermann?“
„De sünd mi tolopen.“ „Dat kann ja woll neet wohr wesen, ik glöv
du maakst Spaß, heel na Moorriegen, haast bi 't Försterhuus,
dat sünd ja bold veer Kilometers, wo sünd de beiden door denn
heel henkamen?“ „To Foot, ik hebb dat ok eerst neet glöven wullt,
as se allennig bi mi up d' Hoff ankwemen. Eerst hemmen de beiden örnlik
wat to Eten un to Drinken kregen un ik hebb al min Wark liggen laten, mi
umtrucken un hebb mi mit de beiden up 't Rad smeten un nu bin ik hier.
(Telefon harr domaals haast noch keeneen.)
De beiden sünd de heele Weg to Foot lopen man nüms hett
se unnerwegens sehn un wi weten bit vandaag neet genau, woor se lang lopen
sünd. Peter proot' immer wat van Wald un Moordeep man so recht sünd
wi door neet achter kamen. De körteste Weg geiht dör d' Wald
un de anner Weg geiht an d' Hauptstraat lang. Beide Wegen sünd up
verscheden Oord gliek gefahrelk, man 't is ja al good gahn. Up uns Herrgott
is Verlaat!
Nawoord:
Siet domaals sünd nu all aver fieftig Johr vergahn un ik hebb
vör 'n poor Dagen mit de beiden telefoneert un wi hemmen aver hör
lüttje Reise domaals prootjet: Hermann wuss haast nix mehr doorvan
man Peter (haast 'n Johr oller as Hermann) kunn sük noch up enkelde
Begevenheiten besinnen, he sää, dat se de Reis' all Dagen vörher
plaant harr'n. Se harr'n elk 'n lüttjen Büdel mit smert Broden
un 'n Feldfleß mit Water doorbi un harr'n an d' Schlootskant hen
un weer ok maal 'n Paus maakt.
He meen: „Dat is een van de mojeste Erinnerungen, de ik an mien
Kinnertied hebb!“
Johannes de Vries
Lees un schriev ok Platt, dat lehrst
du glatt!